Po utworzeniu na Kongresie Wiedeńskim w 1815 r. tzw. Królestwa Polskiego i wprowadzeniu w nim nowego podziału polityczno-administracyjnego, papież Pius VII bullą „Ex imposita nobis” z 1818 r. ustanowił nowe granice diecezji na tym terenie. W miejsce zlikwidowanej wówczas diecezji kieleckiej utworzono nową – z siedzibą w Sandomierzu. Drugim jej biskupem diecezjalnym, ale też faktycznym organizatorem był Adam Prosper Burzyński – franciszkanin reformata. Autor, zajmujący się badaniem życia i bogatej działalności A. P. Burzyńskiego, odpowiada na pytanie, w jaki sposób za czasów jego rządów (1820-1830) na terenie diecezji sandomierskiej zapewniano edukację i opiekę biednym chorym w szpitalach. Dwie pierwsze części artykułu dotyczą danych statystycznych, konserwacji, organizacji i nauczania w szkołach podstawowych (państwowych i parafialnych) oraz liceach wyznaniowych. Trzecia część dotyczy liczby, utrzymania, otwierania i likwidacji szpitali dla ubogich. Tabele znajdujące się na końcu artykułu przedstawiają sieć geograficzną szkół i szpitali oraz zawierają podstawowe dane statystyczne dla tych dwóch typów placówek.