Tematem niniejszej pracy jest rola jezuitów w organizacji osiemnastowiecznych pogrzebów szlacheckich w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Zaangażowanie ojców jezuitów w obrzędy pogrzebowe elit było szczególnie widoczne w przypadku protektorów zakonu, takich jak członkowie rodziny Radziwiłłów. Do przedstawienia interakcji między zakonem jezuitów a szlachtą w kontekście obrzędów pogrzebowych autorka wykorzystuje różne źródła: od współczesnych dzienników po prywatne listy, a także dokumenty wytworzone przez sam zakon w ramach własnej działalności. Po opisaniu ogólnej struktury pogrzebu autorka analizuje oczekiwania społeczne szlachty, która fundowała jezuickie sanktuaria jako rodzaj rodzinnego mauzoleum, a także zasady dyktowane przez władzę zakonu, która starała się utrzymać pod kontrolą praktykę grzebania osób świeckich w kościołach zakonu. Po tej pierwszej części przedmiotem drugiej jest pozycja zajmowana przez jezuitów wśród duchowieństwa podczas pogrzebu. Przede wszystkim ojcowie brali czynny udział w kondukcie pogrzebowym kończącym się we własnym kościele. Podczas pogrzebów średniej szlachty członkowie zakonu jezuitów również głosili kazania i celebrowali liturgię. Inaczej było w przypadku pogrzebów arystokracji: w zasadzie jezuici tylko głosili kazania, natomiast rolę celebransa przejmowali członkowie duchowieństwa diecezjalnego, zajmujący wyższą pozycję w hierarchii kościelnej. W takich przypadkach znaczenie jezuitów zależało od wychwalania cnót zmarłego zarówno słowem, jak i poprzez czasową dekorację kościoła. Przedstawiając szlachcica jako pozytywny wzór zachowań społecznych, kaznodzieje jezuiccy wzbudzali w jego krewnych poczucie wdzięczności wobec zakonu, a jednocześnie zwiększali własne możliwości osobistego awansu w hierarchii zakonnej. Pomimo podkreślenia wartości pedagogicznej pogrzebu, jezuici zwracali uwagę także na aspekty logistyczne. Dbałość o aspekty teatralne łączyła się z oszczędnością w wykorzystaniu materiałów do dekoracji kościoła.