Od średniowiecza istnienie instytucji kościelnych było gwarantowane przez nadania ziemi, co także wspólne miejsce w przypadku Kościoła katolickiego w Wielkim Księstwie Litewskim od końca XIV wieku. Stan ziemi kościelnej diecezji wileńskiej w 1653 roku został odnotowany w księstwie podatkowym osiągniętym w t. 101 Naszej Przeszłości. Publikacja przedstawia proces kształtowania się majątków kościelnych w Wielkim Księstwie Litewskim i zawiera najważniejsze źródła dotyczące tego tematu. Rejestr z 1673 roku, przechowywany w Litewskim Państwowym Archiwum Historycznym w Wilnie, został skompilowany po poważnych zniszczeniach wynikających z polsko-rosyjskiej w latach 1654-1667. Ogrom strat staje się widoczny w jawnych danych z 1673 roku do tych z 1653 roku. Liczba gospodarstw na posiadłościach biskupich spadła z 3776 do 1606, a w majątkach biskupów sufragańskich straty sięgnęły 68%. W 1653 roku kapituła 2908 obowiązkowych gospodarstw, a w 1673 roku ich liczba spadła do 1033. Problemy z wiarygodnością danych rejestracyjnych również były poruszane w literaturze. Niniejsze wydanie dostępne z normami opracowanymi w podręczniku redakcyjnym. Księga rachunkowa z 1673 roku jest niezastąpiona dla badaczy zajmujących się sprawą biskupstwa wileńskiego. Mamy możliwość publikacji tego materiału w języku polskim. Dostępne są narzędzia badawcze i badawcze.