Klasztor w Witowie koło Piotrkowa Trybunalskiego został wzniesiony przed 1185 rokiem przez biskupa płockiego Wita (Vitus) z Chotli. Jakiś czas później jego brat Dzierżko (Derslaus) założył klasztor w Busku. Uprawnienia prawne uzależniały oba klasztory od rodziny założyciela. Początkowo Witów był prawdopodobnie podwójną fundacją, zarówno dla mnichów, jak i mniszek, żyjących według adaptowanej reguły augustianów. Na przełomie pierwszej dekady XIII w. kanonicy augustianów w Witowie przyjęli Regułę św. Norberta i posłuszeństwo Premontra. Pomimo stosunkowo niewielkiego majątku klasztoru i zniszczeń, jakie zapewne powstały w wyniku najazdów tatarskich w 1241 r., fundacja zdołała przetrwać. Źródła kościelne z końca XIII w. ponownie wspominają o klasztorze w Witowie i związanym z nim przydomku sióstr w Busku. W XIII–XV w. dochody klasztoru stopniowo rosły, co było w pewnym stopniu zasługą udanych sporów z cystersami w Sulejowie. W XV w. Witów skutecznie konkurował o kontrolę z braterskimi fundacjami Wrocławia i Brzeska nad klasztorami sióstr norbertanek w Małopolsce. Do końca tego stulecia Witów kontrolował osady w Busku i Płocku oraz sąsiednią parafię Krzyżanowice, co zapewniało dodatkowy dochód.