Niniejszy artykuł opisuje proces powstawania drugiego klasztoru w Sandomierzu pod wezwaniem św. Marii Magdaleny. Geneza jego powstania wiąże się z tragicznymi wydarzeniami, które miały miejsce na przełomie 1259 i 1260 r., kiedy to Tatarzy wymordowali wszystkich mieszkańców miasta, w tym ojców dominikanów z klasztoru św.
Z tego powodu klasztor św. Marii Magdaleny, znajdujący się w obrębie murów miejskich, został początkowo pomyślany jako schronienie dla mnichów z klasztoru św. Jakuba. Podczas lokacji miasta książę Leszek Czarny nadał dominikanom miejsce w obrębie murów miejskich (1286 r.). Wobec braku dokumentacji z polskich kapituł prowincjonalnych z XIII i XIV w. trudno ustalić rok, w którym władze prowincji podjęły decyzję o rozpoczęciu prac nad lokacją Sandomierza. Tym niemniej, problem ten musiał być rozpatrywany przez kapitułę generalną, skoro władze zwierzchnie klasztoru, zebrane na kapitule w Limoges w 1334 r., zezwoliły prowincji polskiej na założenie drugiego domu w Sandomierzu. Po uzyskaniu zgody rozpoczęto prace nad budową klasztoru. Badania archeologiczne wykazały, że kościół św. Marii Magdaleny w Sandomierzu został zbudowany około połowy XIV wieku, podczas gdy budowa klasztoru była związana z odbudową miasta, które zostało zniszczone przez najazd Litwinów w 1349 roku. Klasztor uniezależnił się od konwentu św. Jakuba, a pełnię władzy uzyskał dopiero w 1458 roku, na mocy dekretu wydanego przez kapitułę prowincjalną obradującą w Poznaniu.
Objęcie klasztoru patronatem św. Marii Magdaleny świadczy o popularności jej kultu w Europie Zachodniej i pozycji, jaką zajmowała wśród świętych tego klasztoru. Trudno ustalić, czy to kapituła generalna zadecydowała o tym wezwaniu, czy raczej władze polskiej prowincji. Objęcie klasztoru dominikanów patronatem tej patronki miało niewątpliwie na celu podkreślenie misji kaznodziejskiej zakonników w mieście i regionie sandomierskim.