Klasztor dominikanów Bożego Ciała we Lwowie powstał jako fundacja w trzeciej ćwierci XIV wieku. Do końca XV w. klasztor otrzymał w formie nadań lub zapisów królewskich pięć wsi (posiadłości) oraz duże połacie ziemi w trzech innych wsiach. Prawie wszystkie przejęcia zostały przeprowadzone i zarządzane zgodnie z prawem niemieckim. W tym czasie dominikanom pozwolono nabywać ziemię i nieruchomości, zwłaszcza na tak zwanych terytoriach misyjnych. Oprócz ziemi król przekazał dominikanom dożywotnio dochody dwóch urzędów celnych i ofiarował im karczmę królewską na szlaku ze Lwowa na Podole i na Krym. Kasę konwentualną uzupełniano regularnie jałmużną, datami od beneficjentów odpustów, kolektami na mszach i innych nabożeństwach liturgicznych, opłatami pogrzebowymi za prawo do pochówku na cmentarzu dominikańskim oraz innymi opłatami pobieranymi przez klasztor. Od czasu do czasu po województwie lwowskim wysyłano ograniczników czasu (żebraków). Dominikanie sprawowali także jurysdykcję nad jedną z gmin miejskich; w nim wydzierżawili szereg domów rzemieślnikom i handlarzom. Bracia byli dobrymi zarządcami swego majątku. Budowali i dzierżawili młyny, folusze, olejarnie; wykorzystywali swoje zasoby do budowy zajazdów i utrzymywania stawów rybnych; i pomagał kupcom w zakładaniu warsztatów i kuźni. Ich ambicją był rozwój całego regionu: namawiali dzierżawców i osoby na ich utrzymaniu do uprawiania jak największej ilości ziemi oraz zachęcali migrantów z innych części Polski do osiedlania się na terenie Lwowa.