absolwentka historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1994 roku uzyskała tytuł magistra na podstawie pracy dotyczącej malarstwa materii w Grupie Krakowskiej (praca magisterska pod kierunkiem prof. Piotra Krakowskiego). Wieloletnia kustosz kaplicy św. Małgorzaty i Judyty w Krakowie. Interesuje się głównie dziejami sztuki nowożytnej na ziemiach polskich, ze szczególnym uwzględnieniem architektury drewnianej. Dziennikarka, członek redakcji Tygodnika Salwatorskiego.
Przełomowa rola Zgromadzenia Księży Misjonarzy w procesie kształtowania przestrzeni sepulkralnej Warszawy była powszechnie znana i doceniana. Mimo niepodważalnych zasług na tym polu oraz licznych opracowań poświęconych nekropoliom warszawskim jak i temu zgromadzeniu, temat ten nie doczekał się wnikliwej monografii historycznej uwzględniającej ustalenie rzeczywistego czasu, w którym przenoszenie cmentarzy za miasto się rozpoczęło oraz poznania przyczyn tych działań. Niniejszy artykuł ma za zadanie wykazać, że w badaniach nad kształtowaniem się cmentarzy pozamiejskich przyjmowano długo założenie, iż najpierw pojawiły się regulacje prawne, nakazujące ich tworzenie, a dopiero później (i z dużymi oporami) doszło do ich realizacji. Nowsze studia pokazują jednak, że w XVI, XVII i XVIII wieku organizowano jednak miejsca pochówków poza osadami bez żadnych ścisłych nakazów. Czyniono to z konieczności, wynikającej z przepełnienia podziemi świątyń i cmentarzy przykościelnych. Warszawa, postrzegana powszechnie w XVII wieku jako wielkie miasto, również realizowała ten zwyczaj przede wszystkim za sprawą misjonarzy, którzy stosunkowo wcześnie, a zarazem konsekwentnie, wprowadzili w niej nowy sposób sytuowania cmentarzy.
Riferimenti bibliografici
Bartoszewicz J., Historia szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie, Warszawa 1870. [Google Scholar]
Długozima A., Cmentarze jako ogrody żywych i umarłych, Warszawa 2011. [Google Scholar]
Misjonarze św. Wincentego a Paulo w Polsce (1651–2001), t. I Dzieje, red. S. Rospond, Kraków 2001. [Google Scholar]
Gajewski M., Urządzenia komunalne Warszawy, zarys historyczny, Warszawa 1979. [Google Scholar]
Göttler Ch., Die Kunst des Fegefeuers nach der Reformation: Kirchliche Schenkungen, Ablass und (…), Mainz 1996. [Google Scholar]
Ilustrowany przewodnik po Warszawie wraz z treściwym opisem okolic miasta, Warszawa 1893. [Google Scholar]
Kowalczykowa E., Kościół św. Krzyża, Warszawa 1975. [Google Scholar]
Łukaszewicz J., Krótki opis historyczny kościołów w dawnej diecezji poznańskiej, Poznań 1858. [Google Scholar]
Łukaszkiewicz J., Rafałowicz A., Obwieszczenie o grzebaniu ciał zmarłych w kościołach warszawskich, „Gazeta Warszawska”, 1795, Nr 48. [Google Scholar]
Mórawski K., Cmentarze warszawskie, Warszawa 2012. [Google Scholar]
Pietrzyk L., Kościół św. Krzyża w Warszawie, Warszawa 1920. [Google Scholar]
Roman J. M., Święty Wincenty a Paulo, Biografia, Kraków 1990. [Google Scholar]
Surdacki M., Kościelna opieka społeczna w wielkopolskiej części diecezji poznańskiej w okresie potrydenckim, „Rocznik Nauk Społecznych”, z. 1, 1988–1989. [Google Scholar]
Wójcicki K. W., Cmentarz Powązkowski oraz cmentarze katolickie innych wyznań pod Warszawą i okolicach tegoż miasta, Warszawa, t. 3, 1858. [Google Scholar]
Misja Polska w pismach Wincentego a Paulo i Ludwiki de Marillac 1651–1660, t. 1–2, Kraków 2010. [Google Scholar]
Wejnert A., Najdawniejszy cmentarz pod Warszawą, Warszawa 1856. [Google Scholar]
Wejnert A., Wiadomość historyczno-statystyczna o morowem powietrzu w Warszawie w latach 1624 i 1625 z ryciną, Warszawa 1852. [Google Scholar]