Przez lata Kanonicy Regularni wnieśli ogromny wkład w rozwój nauki i kultury łacińskiej w Europie. Kanonicy przybyli do Polski w XI wieku z północnej Francji i Belgii, z potężnych ośrodków należących do opactwa Arrouaise. Kanonicy Regularni założyli pierwsze klasztory na Górze Ślęży pod Wrocławiem, następnie w Trzemesznie i Czerwińsku. Swój specyficzny styl życia łączyli głównie z działalnością duszpasterską. Zakładali ośrodki kulturalne i intelektualne, promowali odnowę duchową związaną z nowym nurtem oddania, określanym mianem „devotio moderna”. Ponadto zakładali i prowadzili szkoły, które cieszyły się dużym zainteresowaniem społeczeństwa. Podstawowym celem niniejszego opracowania jest przedstawienie działalności edukacyjnej tego zakonu na Śląsku, zwłaszcza w epoce nowożytnej. Rozwój systemu oświaty ukazany jest w kontekście okresu życia i pracy największego reformatora oświaty – opata klasztoru żagańskiego Jana Ignacego Melchiora von Felbiger. Ponadto zilustrowano złożoną sytuację i problematykę szkolnictwa kościelnego na Śląsku u progu czasów nowożytnych. Rozpatrywany jest także system oświaty i metody nauczania stosowane przez Kanoników Regularnych w konwentach śląskich, głównie w kontekście przyjmowanych reform, zwłaszcza tych stworzonych przez wspomnianego prałata Jana Felbigera.