Róża Łubieńska (1881–1954) należała do ludzi zaangażowanych w najpełniejszym tego słowa znaczeniu. Zaangażowanie to miało nurt podwójny, choć nierozdzielny: religijny i społeczny. Pierwszy, w najgłębszej swej istocie niedostępny dla przeciętnego obserwatora, jest jednak widoczny w sile drugiego: w rozmiarach bezinteresownej pracy dla najbardziej potrzebujących, zarówno w sensie materialnym jak moralnym. Ten właśnie drugi nurt będzie przedmiotem poniższego szkicu. Przeżycia religijne zaprowadziły ją do służebniczek w Starej Wsi, ale i tam nie znalazła miejsca dla siebie. Po paru miesiącach próby wystąpiła z przeświadczeniem, że jej droga życiowa jest inna. Na początku I wojny światowej, w 1915 r. Róża wyjechała do Krakowa i z tym miastem związała się już do końca życia. W 1922 r. założyła Kongregację Pań Dzieci Maryi, która łączyła duchowość katolicką z pracą na rzecz ubogich. Jej działania wspierał metropolita Adam Sapieha. W grudniu 1922 r. objęła przewodnictwo Stowarzyszenia Opieki nad Opuszczonymi Niemowlętami im. Dzieciątka Jezus. Osobny rozdział pracy, to opieka nad oddziałem dla chorych wenerycznie w Szpitalu św. Łazarza w Krakowie. Prawdziwie pionierską inicjatywą Łubieńskiej na terenie Krakowa było zorganizowanie szeroko rozbudowanej opieki nad więźniami i ich rodzinami. W marcu 1925 r., z inicjatywy Łubieńskiej ukonstytuował się w lokalu Sądu Apelacyjnego tzw. „Patronat” — Towarzystwo Opieki nad Więźniami, Oddział w Krakowie (siedzibą Patronatu była Warszawa). W 1930 r. mianowana członkiem Komisji Obyczajowej przy Starostwie Grodzkim, w 1933 r. została wybrana członkiem Rady Miejskiej, a w latach 1934—39 była członkiem Zarządu Miasta Krakowa i jedyną kobietą w tym gronie. W 1939 r. powstał pod przewodnictwem metropolity Adama Sapiehy Obywatelski Komitet Pomocy, który zorganizował opiekę nad ofiarami wojny w 5 sekcjach. Sekcja Charytatywna działała początkowo pod kierownictwem prof. Emila Godlewskiego i Łubieńskiej. Już na drugi dzień po oswobodzeniu Krakowa wróciła Łubieńska do swej pracy społecznej. Wyrazem uznania dla pracy Działaczki były odznaczenia: papieskie „Pro Ecclesia et Pontífice” i państwowe.