Artykuł opisuje działalność Arcybractwa Miłosierdzia i Banku Pobożnego założonego w Krakowie niemal cztery wieki temu, a dokładnie w 1984 roku. Bractwo Miłosierdzia zostało powołane bowiem 7 października 1584 roku na wzór bractw włoskich przez wybitnego nadwornego kaznodzieję, jezuitę Piotra Skargę. W 1818 roku przyjęła nazwę „Archikonfraternia” (nazwa bardziej łacińska), a w 1844 przyjęła nazwę „Archiconfrerie” (tekstowo: Arcybractwo) Miłosierdzia i Banku Pobożnego. Podobnie jak w średniowieczu, Arcybractwo było organizacją o charakterze religijnym, której głównym zadaniem było jednak niesienie pomocy materialnej tym, którzy wstydzili się żebrać. W 1587 r. bractwo uruchomiło Bank Pobożny, w którym można było udzielać nieoprocentowanych kredytów hipotecznych. Jej działalność charytatywna początkowo utrzymywała się ze datków jej członków i zbiórek pieniężnych prowadzonych w pobliżu kościoła św. Barbary w Krakowie, jednak wkrótce potem zaczęto otrzymywać różnorodne datki, przeznaczone bądź na rozdawanie jałmużny, bądź na tworzenie posagów i dotacje dla szpitali, młodych praktykantów itp. Bractwo, później Arcybractwo Miłosierdzia, zamieniło swoje fundusze na nieruchomości i ziemię, a od XIX wieku na listy zastawne, obligacje i inne tytuły. Z powodu tej formy inwestycji Arcybractwo, bardzo bogate w fundusze na przełomie XIX i XX wieku, zostało całkowicie zniszczone przez dwie wojny światowe i ich następstwa. Arcybractwo Miłosierdzia i Bank Pobożny zostały zlikwidowane w 1960 roku decyzją administracyjną.