Bracia Karmelici, obecni w Polsce od około 1400 roku, posiadali 8 klasztorów męskich, ale przez ponad sto lat nie mieli żadnych zakonnic. Zreformowani około 1600 r. na linii ściśle potrydenckiej (choć niezależnie od hiszpańskiej reformy „bosej”) założyli przed 1772 r. prawie 50 klasztorów nowicjuszy i ufundowali dwa dla kobiet. Pierwsza we Lwowie rozpoczęła się w 1632 r. od gromadzenia miejscowych kandydatów, wykształconych i kierowanych duchowo przez Ojców. Wspólnota ta istniała do 1782 r., po czym została zniesiona przez cesarza Austrii Józefa II wraz z dwiema trzecimi klasztorów żeńskich w Galicji. Siostry uległy rozproszeniu, większość znalazła schronienie w niestłumionych domach zakonnych. Drugi klasztor powstał w Dubnie na Wołyniu w 1688 r.: sprowadzono kilka sióstr ze Lwowa, a przy budowie pomagał właściciel miasta J. K. Lubomirski. Po rozbiorach Polski Dubno znalazło się w granicach Imperium Rosyjskiego, a klasztor został zlikwidowany w 1863 roku wraz ze wszystkimi innymi polskimi klasztorami. Służył jako hospicjum dla sióstr różnych zakonów aż do roku 1890, kiedy to jego ostatni mieszkańcy zostali przeniesieni do podobnej placówki. Niewiele można powiedzieć z całą pewnością o duchowości i praktykowaniu tych sióstr, ale zestawiając skąpe dane z ich archiwów (oraz znaną duchowość zakonnic) otrzymujemy obraz gorliwego trzymania się ideałów potrydenckich. Ściśle przestrzegano indywidualnego ubóstwa, modlitwy i pokuty, częste było korzystanie z sakramentów, praktykowano rekolekcje. Podsumowując, była to gorliwa i twórcza grupa religijna, niesłusznie zapomniana.