Abstrakt
Prezentowane opracowanie jest wstępem do badań poświęconych sygnaturom na grafikach artystycznych. Celem tej części jest przegląd typologii sygnatur występujących na grafikach artystycznych dawnych i współczesnych. Sygnatura jest znakiem własnościowym artysty, identyfikującym go, a ściślej – personalizującym. Może występować pod postacią językową, jako sygnatury literowe dzielące się na wyrazowe (najczęściej jest to imię i nazwisko artysty) i monogramy oraz sygnatury aliterowe obejmujące ideogram i piktogram.
Współczesne grafiki sygnowane są na ogół własnoręcznie, przy zastosowaniu następującej kolejności: tytuł, numeracja/technika/podpis, data powstania dzieła Opis wykonany jest najczęściej ołówkiem pod dolną krawędzią odbitki (poza kompozycją), z reguły z prawej strony, a ewentualna dedykacja – po lewej stronie numeru odbitki. Chociaż jest to zwyczajowa propozycja i możliwe jest odmienne wskazanie autorstwa, należy pamiętać, iż obecność własnoręcznej sygnatury na rycinie jest jednym z kryterium uznania oryginalności odbitki.
Bibliografia
- Arnau F., Sztuka fałszerzy – fałszerze sztuki, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1988. [Google Scholar]
- Bóbr M., Mistrzowie grafiki europejskiej od XV do XVIII wieku, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 2000. [Google Scholar]
- Catafal J., C. Oliva C., Techniki graficzne, Wydawnictwo Arkady, Warszawa 2004. [Google Scholar]
- Hyatt Mayor A., Giulio Campagnola, „The Metropolitan Museum of Art Bulletin” 1937, t. 32, nr 8.
DOI: https://doi.org/10.2307/3255463
[Google Scholar]
- Hyatt Mayor A., Prints and People. A Social History of Printed Pictures, Princeton University Press, New York 1972. [Google Scholar]
- Krużel K., Wśród starych rycin, Wydawnictwo Naukowe DWN, Kraków 1999, s. 18. [Google Scholar]
- Kubalska-Sulkiewicz K., M. Bielska-Łach, A. Manteuffel-Szarota (red.), Słownik terminologiczny sztuk pięknych, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2006. [Google Scholar]
- Landau D., Parshall P., The Renaissance Print. 1470–1550, Yale University Press, New Haven–London 1994. [Google Scholar]
- Pon L., Raphael, Dürer and Marcantonio Raimondi. Copying and the Italian Renaissance Print, Yale University Press, New Haven–London 1994. [Google Scholar]
- Skubiszewski S., Znaki w dziełach sztuki, w: tenże (red.), Wstęp do historii sztuki, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1973. [Google Scholar]
- Widła H., Widła T., Predykaty w sygnaturach, w: R. Cieśla (red.), Współczesna problematyka badań dokumentów, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2015. [Google Scholar]
- Widła H., Widła T., Sygnatury jako zjawiska językowe, w: R. Cieśla (red.), Aktualne tendencje w badaniach dokumentów, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2010. [Google Scholar]
- Widła T., Ekspertyza sygnatury malarskiej, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2016. [Google Scholar]
- Widła T., Fałszerstwa sygnatur, w: R. Cieśla (red.), Dokument i jego badania, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2014. [Google Scholar]
- Widła T., Sygnowanie grafiki artystycznej, w: tenże (red.), Wokół problematyki dokumentu, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2005. [Google Scholar]
- Widła T., Świat sygnatur, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2017. [Google Scholar]
- Zigrosser C., The historical background, w: J.B. Cahn (red.), What is an Original Print? Principles Recommended by the Print Council of America, Print Council of America, Inc., New York 1961. [Google Scholar]
- Związek Polskich Artystów Plastyków, „Biuletyn ZPAP” nr 9, Warszawa 1961. [Google Scholar]
