Prawo dziecka do wychowania przez ojca i matkę

Abstrakt

Przedmiotem analizy jest prawo dziecka do wychowania przez ojca i matkę. Konwencja o Prawach Dziecka zaleca, aby we wszystkich działaniach dotyczących dzieci sprawą nadrzędną było najlepsze zabezpieczenie interesów dziecka (art. 3 ust. 1). Zatem to dobro dziecka jest naturalnym nakazem troski o osobę niedojrzałą i zależną od innych, z myślą o niej samej, jako wartości samej w sobie cennej. Dziecko dla pełnego i harmonijnego rozwoju swojej osobowości powinno wychowywać się w środowisku rodzinnym, w atmosferze szczęścia, miłości i zrozumienia. Dla rozwoju dziecka bardzo ważnym jest rozróżnienie męskości i kobiecości, które należą do porządku naturalnego, będącego rzeczywistością biologiczną, fizyczną, duchową, psychologiczną i społeczną. Konwencja jest zatem podstawą do sformułowania prawa samego dziecka do „obojga rodziców”, tj. do doświadczania ich troski, do więzi osobistej, uczuciowej z ojcem i matką. Zrównoważony rozwój osobowościowy dziecka zależy w dużej mierze od rodziców i innych osób go wychowujących. We wszystkich etapach rozwoju dziecka oboje rodzice uczestniczą w procesie tworzenia się emocji i uczuć, każdy na swój sposób, mężczyzna (ojciec) jako mężczyzna, kobieta (matka) jako kobieta. Ta bliskość rodziców stanowi mocny fundament dla bezpieczeństwa dziecka w otaczającym go środowisku. Wspierający udział rodziców w procesie tworzenia osoby w jej tożsamości i osobowości, jako mężczyzny lub kobiety jest również zaproszeniem do rozwoju męskości i kobiecości ich dzieci. Zrozumienie świata, życie wewnętrzne i relacje są różnorodne i zależą od harmonii i zgodności stwarzanej przez męskość i kobiecość. Wzrastanie z ojcem i matką daje dzieciom możliwość odkrywania siebie w ramach swojej własnej historii, która jest związana z wielką historią narodów i ludzkości, do której każdy z nas należy.