Artykuł przedstawia najważniejsze doświadczenia osobistego nawrócenia Johna Henry’ego Newmana, które doprowadziły go do większego zaufania Opatrzności. Jak sam pisze, doświadczenia te stały się swoistą manifestacją Bożej prawdy w jego życiu. Pierwsze doświadczenie miało miejsce, gdy w wieku piętnastu lat uświadomił sobie, że Bóg jest stale przy nim. Drugi moment nawrócenia nastąpił, gdy doświadczył słabości i śmierci swojej siostry, co zmusiło go do odejścia od intelektualnego perfekcjonizmu wyznawanej wiary ewangelicznej. Trzeci ważny moment pojawia się po odrzuceniu ruchu oksfordzkiego, kiedy Newman dochodzi do wniosku, że to nie Kościół anglikański, lecz Kościół katolicki posiada całość chrześcijańskiej prawdy i tradycji. Wreszcie czwarte doświadczenie przychodzi w okresie katolickim Newmana, kiedy po konfrontacji z definicją nieomylności papieskiej odkrywa, że stoi w pewnej sprzeczności z autorytetem Kościoła. Wymienione doświadczenia pozwoliły zdefiniować pojęcie zaufania w nauczaniu i życiu Newmana. Podążamy za tym autorem na trasie jego refleksji, aby podkreślić, że chociaż w Kościele katolickim zaufanie jest związane z wiarą i postawą pasterzy, to jednak nigdy nie jest ono ani sprzeczne z rozumem, ani mu podporządkowane.