Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej jest najwyższym przedstawicielem Rzeczypospolitej Polskiej (art. 126 ust. 1 Konstytucji RP), będąc jednocześnie jednym z organów dwu- członowej egzekutywy (władzy wykonawczej). Chociaż jest on „pierwszą osobą w państwie”, „najważniejszą osobą w państwie”, to osoba, która piastuje ten urząd, jest jednocześnie obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej, a więc ma prawa i obowiązki wynikające z przepisów prawa. O ile w kodeksie postępowania cywilnego z 1930 roku wspomniano o Prezydencie jako świadku, o tyle obecnie obowiązujący kodeks postępowania cywilnego nie zawiera żadnych regulacji w tej materii. W opracowaniu wykazano, że generalnie w procesie cywilnym status prawny Prezydenta RP jest analogiczny do sytuacji prawnej innych uczestników tego postępowania i nie ma przeszkód prawnych, aby występował on przed sądem jako świadek, z wyłączeniami i ograniczeniami wynikającymi z norm rangi ustawowej. Wezwanie Prezydenta RP jako świadka powoduje, że jest on przesłuchiwany na zasadach ogólnych, aczkolwiek wskazana jest powściągliwość ze strony sądów co do wezwania go w celu złożenia zeznań w tym charakterze. Sąd powinien, chociaż nie ma takiego obowiązku, ustalać z Prezydentem RP (jego Kancelarią) czas i miejsce odebrania od niego zeznań. Jest to podyktowane względami praktycznymi i kurtuazyjnymi. Jest to tym bardziej istotne, że przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka nie musi się odbywać w siedzibie sądu. Nie ma więc żadnych przeszkód, aby Prezydent RP został przesłuchany w miejscu dla niego dogodnym. Jednocześnie jednak nie ma podstaw do różnicowania sytuacji Prezydenta RP (w stosunku do innych obywateli) co do sankcji z art. 276 k.p.c., a więc kary grzywny czy nawet aresztu z powodu nieuzasadnionej odmowy zeznań.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
