Szkoła benedyktyńska osiągnęła w omawianym okresie niezwykle wysoki poziom nauczania. Jej absolwenci masowo trafiali do jedynej uczelni w Królestwie Polskim – Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1817-1831 na uniwersytecie studiowało 141 absolwentów szkoły pułtuskiej. Największą popularnością cieszyły się wydziały Prawa i Administracji – na których studiowało 84 absolwentów benedyktyńskich – oraz Sztuki i Nauki (18 studentów). Pozostałe kierunki zostały wybrane przez znacznie mniejszą liczbę studentów. Spośród wielu absolwentów szkoły ograniczę się do przywołania postaci Aleksandra Napoleona Dybowskiego – wybitnego działacza emigracyjnego, Teofila Antoniego Kwiatkowskiego – znanego malarza i przyjaciela Chopina i wreszcie Teodora Jańskiego, który również pełnił funkcję nauczyciel w szkole w Pułtusku przez rok. Wychowanie patriotyczne w szkole benedyktyńskiej znalazło odzwierciedlenie w licznym udziale jej uczniów w Powstaniu Listopadowym. Uczniowie dwóch pierwszych klas – głównie dzieci i młodzież – stanowili około 50% ogólnej liczby 519 uczniów. 143 uczniów – czyli 27,6 proc. ogólnej liczby uczniów – i zdecydowana większość starszych uczniów zdolnych do noszenia broni zgłosiła się na ochotnika do wojska. Co najmniej 25 absolwentów szkoły zostało odznaczonych srebrnym lub złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari, ponad 30 musiało emigrować. Dopiero po kasacie klasztoru w 1864 r. zakończył się udział benedyktynów w kształtowaniu kultury duchowej młodzieży.