Na Górnym Śląsku istniały dwa bardzo prężne żeńskie ośrodki monastyczne, mianowicie klasztor kanoniczek Zakonu Premonstrateńskiego czyli norbertanek w Czarnowąsach pod Opolem oraz konwent Mniszek Zakonu Kaznodziejskiego w Raciborzu. Oba były owocem religijno-prestiżowych aspiracji Piastów śląskich. I o ile Czarnowąsy zostały obsadzone zakonnicami reprezentującymi stary typ kanoniczy, to w Raciborzu osiadły mniszki należące do wówczas awangardowych środowisk zakonnych, reprezentantek nowatorskich ruchów mendykanckich - dominikanki. Ten aspekt godny jest uwypuklenia, a przynajmniej winien pozostawać w pamięci badającego losy klasztoru Świętego Ducha. Klasztor raciborski z perspektywy ruchu żeńskiego u dominikanów jawił się zawsze jako przodujący, zarówno z uwagi na prestiż konwentu, jak i progresywności sfery duchowej i intelektualnej mniszek. Dopiero okres wojny trzydziestoletniej obniżył rangę klasztoru w stosunku do dobrze rozwijających się klasztorów dominikanek w Rzeczpospolitej, które szybko i skutecznie przyjęły reformę trydencką.