Niniejsza praca stanowi przyczynek do badań nad dziejami kieleckiej kapituły. Przyjęto dla przebadania duszpasterskiej działalności kapituły kieleckiej okres od erygowania diecezji kieleckiej (1805) do wybuchu pierwszej wojny światowej (1914). Kapituła kielecka należy do najstarszych w kraju. Nie objęła jej supresja z 1819 r. i istnieje do dnia dzisiejszego. W roku 1971 obchodziła jubileusz swego osiemsetlecia. Działalność duszpasterską kapituły kieleckiej ujęto w trzy rozdziały. W pierwszym ukazano zmienne losy kieleckiej kapituły: jej podwyższenie do godności katedralnej (1805), powrót do tytułu kolegiackiej (1818) i powtórne przywrócenie zaszczytnego tytułu katedralnej (1882). W drugim rozdziale zobrazowano i przeanalizowano duszpasterstwo z jego szerokim wachlarzem form: nauczanie, nabożeństwa parafialne, szafarstwo sakramentów świętych. Ostatni rozdział poświęcono bractwom, stowarzyszeniom kościelnym, szpitalnictwu - duszpasterstwu specjalnemu o charakterze działalności społeczno-kulturalnej.