Ze względu na ścisłe powiązanie państwa z religią kierunki umysłowe średniowiecza głosiły zasadę jednolitości wyznaniowej mieszkańców określonego terenu. Takie stanowisko zajmowali monarchowie frankońscy i cesarze rzymscy narodu niemieckiego. Silniej jeszcze akcentowały ten postulat koła kościelne, kierujące się wówczas doktryną hierokratyczną. Ponieważ w średniowieczu ruchy budzące się na skutek ucisku społecznego czy też krzywd gospodarczych występowały zazwyczaj w formie herezji, dlatego też i władze świeckie były zainteresowane w ściganiu ludzi, którzy popadli w konflikt z przełożonymi kościelnymi. Zwracano także uwagę, czy poddani zachowują przykazania kościelne i czy wykonują wyrok i dekrety zwierzchników duchownych.
Polska położona na peryferiach ówczesnego świata katolickiego i posiadająca zwłaszcza od przyłączenia Rusi i unii z Litwą znaczną część ludności schizmatyckiej musiała na swój sposób rozwiązywać te problemy. Decydujące znaczenie miała także ewolucja stosunków wewnętrznych od monarchii absolutnej do rzeczypospolitej szlacheckiej. Opracowanie niniejsze jest próbą przedstawienia w perspektywie historycznej kilku wieków, w jaki sposób realizowano u nas postulaty prawa kanonicznego w tej dziedzinie.