W Lelowie, niegdyś mieście powiatowym, dziś małej osadzie w województwie częstochowskim, franciszkanie konwentualni osiedlili się przed 1335 rokiem, prawdopodobnie już za panowania księcia krakowskiego Bolesława Wstydliwego. Król Kazimierz Wielki podarował im kościół i budynek klasztorny, którego budowę rozpoczęto w 1357 roku. Na przestrzeni wieków zabudowania te padły ofiarą kilku pożarów, z których najgroźniejszy był ten z 1638 roku. Po tej katastrofie kościół odbudowano od podstaw w 1640 roku, dzięki hojności Jana Giebułtowskiego oraz małżeństwa Jana i Izabeli Szypowskich m.in. pod kierunkiem włoskiego architekta Kaspra Fontlio z Gomo. Budynki drewniane były czasowo wykorzystywane do celów mieszkalnych i komercyjnych; W latach 1664-1727 w pobliżu kościoła wybudowano nowy budynek klasztorny. Po kasacie klasztoru w 1819 r. wszystkie obiekty sakralne przekazano różnym kościołom oraz materiał ścienny z gabionów, które zostały ostatecznie rozebrane w 1868 r. na potrzeby miasta oraz kościołów w Lelowie i Staromieście. Początkowo klasztor utrzymywał się wyłącznie z jałmużny, z czasem zaczęto przyjmować zapisy z kapitału i ziemi. W ciągu prawie pięciu wieków istnienia w Lelowie klasztor przeżywał dni chwały, ale i upokorzeń. Bilans był jednak dodatni. Do bardziej znanych i zasłużonych dla klasztoru i klasztoru ojców należeli: Albert Wyszogrodzki, Aleksander Skoteliusz, Adrian Menezjusz Szkot, Bonawentura Małaszowski, Erazm Mierzwa i ostatni gwardian Jan Ciechuciński.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.