Artykuł opisuje popularność karawaki w Polsce oraz jej związek z hiszpańskim miastem Caravaca i cudownym krzyżem. Słowniki dawnej polszczyzny nie rejestrują tego słowa, a pierwsze wzmianki pochodzą z osiemnastowiecznych tekstów, głównie Benedykta Chmielowskiego. Benedykt Chmielowski w Nowych Atenach wspomina o karawakach jako jednym z remediów przeciw czarom, obok medalików św. Benedykta i innych przedmiotów. Artykuł wspomina o rozprzestrzenianiu się kultu karawaki w Hiszpanii, Portugalii, Niemczech, a także w Polsce, gdzie karawaka była noszona na szyi jako amulet. Karawaka miała różne właściwości, takie jak obrona przed złym losem, chorobami, burzami, a nawet chronienie pól przed szkodnikami. Papieże nadawali odpusty związane z karawaką, ale w 1678 roku papież Innocenty XI zakazał tego kultu, być może pod wpływem protestanckiego sceptycyzmu wobec takich praktyk. Pomimo zakazu, kult karawaki utrzymał się w Polsce. Artykuł zwraca także uwagę na subtelne różnice między praktyką religijną a magią oraz na stosunek protestantów do takich praktyk, uznawanych przez nich za zabobony. Mimo zakazu papieskiego, karawaka pozostała elementem polskiej kultury religijnej, świadcząc o głęboko zakorzenionych wierzeniach i praktykach ludności.