W artykule szczegółowo omówiono przebieg negocjacji dyplomatycznych, których celem ze strony Stolicy Apostolskiej było pozyskanie państw rządzonych przez Jagiellonów (Polski, Litwy, Czech i Węgier) do planowanej na lata 1500-1501 krucjaty antytureckiej. Wenecja, będąca w stanie wojny z Turcją od lipca 1499 r., również aktywnie uczestniczyła w tych wysiłkach, podobnie jak Francja, chcąc pozyskać sojuszników przeciwko dynastii Habsburgów w Jagiellonach. Wysokość obiecanych mu przez Wenecję subsydiów i unieważnienie przez Stolicę Apostolską jego małżeństwa zależała od Polski, która liczyła na wsparcie finansowe Kościoła w walce z Tatarami i Moskwą , udawała chęć rozpoczęcia wojny z Turcją, negocjowała jednocześnie z sułtanem dłuższe zawieszenie broni. Obie linie jagiellońskie (polska i czesko-węgierska) wykazały się solidarnością wobec Habsburgów, zawierając 14 lipca 1500 r. sojusz z Francją. Polska nie dała się namówić do rozpoczęcia prawdziwej wojny z Turcją: wiosną z 1500 r. nastąpił rozejm, który został zawarty 19 lipca 1501 r. na dłuższy okres. Na Węgrzech na przełomie 1500/1501 r. dyplomaci weneccy prowadzili długotrwałe negocjacje w sprawie przystąpienia tego państwa do sojuszu z Turkami, które zakończyły się sukcesem dopiero po decyzji Wenecji o przyznaniu dotacji w wysokości żądanej przez Węgry, a także przez legat papieski, kardynał Peter Isvalies, wsparcie finansowe Aleksandra VI. Choć nie było możliwe utworzenie ogólnoeuropejskiej koalicji antytureckiej, Władysław II podpisał 13 maja 1501 roku sojusz z Wenecją i papieżem i zainicjował działania wojenne przeciwko Turkom, choć ograniczyły się one do zniszczeń na terenach przygranicznych i zostały przerwane w lutym 1503 r. Choć Polska wycofała się z udziału w wyprawie krzyżowej, otrzymała od Kościoła znaczną pomoc w postaci tzw. dziesięciny krucjatowej, przeznaczonej na walkę z „niewiernymi”, a także wsparcia dyplomatycznego w kwestiach Moskwy i Zakonu Rycerskiego.