Autor zajmuje się stanowiskiem Kurii Rzymskiej do dziedziczenia praw Jagiellonów do tronu czeskiego w czasie konfliktu papiestwa z Jerzym z Podiebradów w latach 1462-1471. Panowanie „husyckiego króla” Czech, Jerzego z Podiebradów, akceptowanego początkowo nie tylko przez sąsiadujące państwa ale także przez pilnie strzegącą prawo wierności wyznaniowej Stolicę Apostolską, było w późnośredniowiecznej Europie zjawiskiem wyjątkowym. Z biegiem czasu jednak ujawniało się coraz w yraźniej, że sprzeczności między unifikacyjnymi dążeniami kościelnym i Rzymu a tendencją Czechów do utrzymania odrębności zagwarantowanych kom paktatam i bazylejskim są zbyt silne, by bezkonfliktowe współistnienie mogło być trwałe. Rozbieżności narastały stopniowo i przekształciły się z czasem w otw arty konflikt polityczno-wyznaniowy w który włączeni zostali także sąsiedzi Czech. Wypełnił on schyłkowy okres rządów Jerzego.