Wnętrze kościoła parafialnego Świętej Trójcy w Byszewie, a zwłaszcza ołtarze z kaplic (jeden po północnej stronie został poświęcony w 1762 roku, drugi po południowej stronie w 1776 roku) ze swoją ikonografią i nawiązaniami do zakonu cysterskiego, zainspirowały napisanie tego artykułu. Opierając się na analizie różnych motywów reprezentacyjnych i dekoracyjnych, artykuł łączy fakty historyczne z komentarzem interpretacyjnym. Chociaż oba ołtarze, będące częścią pierwotnego projektu, są współczesne reszcie wnętrza kościoła, ich forma jest dość charakterystyczna. Reprezentują one tradycyjny typ architektonicznego ołtarza z kolumnami, mensą sarkofagową i trójdzielnym retabulum, które stanowi tło dla grupy rzeźbionej w centrum. Ołtarz po stronie północnej przedstawia "Dziewicę Maryję z Dzieciątkiem Wręczającą Różańce Świętemu Dominikowi i Świętej Katarzynie ze Sieny", natomiast ten po stronie południowej pokazuje "Chrystusa Ecce Homo i cysterskich mnichów prezentujących Arma Christi". Oba ołtarze mają prostą kompozycję i skromny program ikonograficzny. Budowę pierwszego można wiązać z działalnością Bractwa Różańcowego, a drugiego z Rodziną Chrząstowskich. W swojej interpretacji autorka podkreśla sposób, w jaki obie kaplice wyrażają dwa główne cechy pobożności cysterskiej, jakimi są centryzm chrystocentryczny i kult Maryjny. Ołtarze są odpowiednim uzupełnieniem programu opracowanego przez miejscowych cystersów. Był to program, który łączył trzy funkcje budynku, tj. kościoła parafialnego, sanktuarium maryjnego i kościoła upamiętniającego pierwotne założenie cysterskie i przechowującego kości zmarłych mnichów.