Zur Hauptnavigation springen Zum Inhalt springen Zur Fußzeile springen
Nasza Przeszłość

Bd. 123 (2015): Nasza Przeszłość

Sylwetki, wspomnienia

Posługa s. Zofii Izabelli Łuszczkiewicz jako pielęgniarki

  • Helena Matoga
DOI: https://doi.org/10.52204/np.2015.123.278-288  [Google Scholar]
Veröffentlicht: 2015-06-30

Abstract

Zofia Izabella Łuszczkiewicz była jedną z najwybitniejszych pielęgniarek okresu międzywojennego. Wysoko wykwalifikowana Siostra Miłosierdzia. Ceniony pedagog, organizator pracy i współpracownik. W dzisiejszym pielęgniarstwie nazywamy takich ludzi „liderami zawodu”. Została zniszczona przez system zbrodniczy PRL. Zofia Izabella Łuszczkiewicz urodziła się w 1898 roku w Krakowie. Otrzymała staranne wykształcenie, ucząc się języków obcych, śpiewu i gry na fortepianie. Po ukończeniu gimnazjum Sióstr Urszulanek w Krakowie, w 1917 roku rozpoczęła studia na Wydziale Filozoficznym UJ, gdzie uzyskała absolutorium w 1922 roku, specjalizując się w naukach przyrodniczych, chemii i pedagogice. W okresie wojennym, około 1919/1920 roku, brała udział w kursie sanitarnym organizowanym przez Marię Epsteinównę, gdzie uczyła się pielęgnacji rannych. Po uzyskaniu uprawnień pielęgniarskich, pracowała w szpitalu wojskowym w Krakowie. W 1923 roku wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo w Krakowie. Po odbyciu postulatu i nauki w Paryżu, skierowano ją do pracy w Szpitalu Powszechnym we Lwowie, gdzie pełniła funkcję przełożonej przyszpitalnej Szkoły Pielęgniarskiej. Szkoła przy Szpitalu Powszechnym we Lwowie, działająca od 1895 roku, była placówką szkoleniową dla pielęgniarek, gdzie siostry zakonne i osoby świeckie mogły zdobyć wykształcenie pielęgniarskie. Łuszczkiewicz została jej dyrektorką w 1926 roku, wprowadzając nowoczesne standardy nauczania wzorowane na szkołach paryskich. Podczas międzynarodowych kongresów w Wiedniu, Paryżu i Londynie w latach 1937–1938, Łuszczkiewicz reprezentowała polskie pielęgniarki. W 1937 roku została także wybrana do zarządu Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek, pełniąc rolę dyrektorki Państwowej Szkoły Pielęgniarskiej we Lwowie. Po wkroczeniu wojsk sowieckich do Lwowa w 1939 roku, przeniosła się do Krakowa, gdzie podjęła pracę na rzecz lokalnej ludności oraz w strukturach Armii Krajowej. Po wojnie pracowała jako pielęgniarka w Rzeszowie, jednak została aresztowana w 1948 roku za działalność antypaństwową. Skazana na karę śmierci, ostatecznie została zrehabilitowana po śmierci w 1993 roku.

Literaturhinweise

  1. (Wirtualne Archiwum Pielęgniarstwa przy PTP): http://www.wmpp.org.pl/pl/szkoly-pielegniarskie.html [Google Scholar]
  2. Epsteinówna M., Historja Szkoły Pielęgniarek Zawodowych Stowarzyszenia PP Ekonomek św. Wincentego a Paulo w Krakowie, „Pielęgniarka Polska”, nr 3, 1929. [Google Scholar]
  3. Kaniewska-Iżycka J., Rozwój pielęgniarstwa w Polsce do roku 1950, cz. I, Warszawa 1987. [Google Scholar]
  4. Notatka, „Pielęgniarka Polska”, nr 8-9, 1930, s. 27. [Google Scholar]
  5. Sprawozdanie z VII Walnego Zjazdu Polskiego Stow. Pielęgniarek Zawodowych, „Pielęgniarka Polska”, nr 8-9-10, s. 1. [Google Scholar]
  6. Suffczyńska J., Kongres Międzynarodowej Rady Pielęgniarskiej, „Pielęgniarka Polska”, nr 11, 1937, s. 1. [Google Scholar]
  7. Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo w Polsce (1652-2002), red. A. Dzierżak, S. Motyka, W. Bomba, J. Dukała, wyd. I, 2002. [Google Scholar]

Downloads

Keine Nutzungsdaten vorhanden.