Praca dotyczy Bractwa św. Zofii związanego z klasztorem św. Marka w Krakowie i skupia się na organizacji, składzie, celach oraz życiu religijnym tego bractwa. Autor przedstawia te zagadnienia na podstawie przywilejów, statutów, konstytucji, aktów odpustowych i innych dokumentów zachowanych z różnych okresów, choć wiele z nich uległo zniszczeniu w wyniku licznych katastrof. Pominięta zostaje jednak pełna analiza legatów, donacji i oblat dla bractwa w epoce nowożytnej. Przedstawienie opiera się na źródłach, głównie na jednym dokumencie z XV wieku - przywileju erekcyjnym stanowiącym jednocześnie statut bracki (1410). Bractwo zaczęło zyskiwać na znaczeniu dzięki dwóm renowacjom w 1542 i 1610 roku, co spowodowało niezwykły rozkwit w XVII i XVIII wieku. Bractwo św. Zofii, założone w 1410 roku, przy klasztorze św. Marka w Krakowie, było pierwszą tego typu instytucją poza kościołami parafialnymi miasta. Skupiało mieszczan z Krakowa, Kleparza i okolic. Jego główne obowiązki obejmowały udział w obrzędach pogrzebowych i kult relikwii św. Doroty przechowywanych w kościele. Mimo upadku i odrodzenia w 1542 roku oraz działalności Zakonu Marka w 1610 roku, kult skoncentrował się wokół Świętej Zofii i Eucharystii. W tym czasie wybudowano kaplicę bracką, zorganizowano zbiórkę funduszy na msze św. dla bractwa i zakupiono nieruchomości stanowiące bazę materialną. Nowe konstytucje bractwa z 1626 roku szczegółowo regulują organizację, przywileje, obowiązki braci, wydatki, dochody, współżycie z klasztorem oraz zasady życia zakonnego. Katalog rejestracji w XVII i XVIII wieku pozwala na określenie społecznego pochodzenia członków bractwa, z przewagą mieszczańskich krakowian, głównie kobiet, z imionami nawiązującymi do Patronki, czyli św. Zofii.
Sie können auch eine erweiterte Ähnlichkeitssuche starten für diesen Artikel nutzen.