Klasztor franciszkanów konwentualnych w Niepokalanowie został założony w 1927 roku przez św. Maksymiliana Kolbe. Budowę kościoła rozpoczęto latem 1939 roku. Prace przy fundamentach przerwała wojna. Od 1946 roku klasztor poszukiwał nowego architekta, który wykonałby nowy projekt. Aplikował Zygmunt Gawlik (1895-1961). Artysta ukończył studia w zakresie rzeźby (u X. Dunikowskiego), malarstwa (u F. Pautscha) i architektury w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Kierował wieloma projektami archeologicznymi i konserwatorskimi zabytków. Od 1925 roku według jego projektu budowano katedrę katowicką. Przyniosło mu to wiele zleceń, głównie dla kościołów. W Niepokalanowie podstawowym warunkiem stawianym przez klientów było uratowanie fundamentów założonych w 1939 roku. Kościół wybudowano w latach 1948-1952. W trakcie budowy pojawiały się trudności związane z niekorzystnym stanowiskiem władz komunistycznych wobec klasztoru (sabotaż, rewizje, konfiskaty materiałów budowlanych, przesłuchania). Wykończenie i wyposażenie wnętrza kościoła — marmurowe posadzki, ławki, konfesjonały, ambona, chrzcielnica chrzcielnica i ołtarze — także zbudowano według projektu Gawlika. Większość prac artystycznych wykonali sami mnisi. Kościół miał konsekrować kardynał Stefan Wyszyński, ale znlazł się w tym czasie w przymusowej izolacji. Kościół stanowi ciekawy epizod w polskim budownictwie, twórczą interpretację idei architektury żelbetowej Augusta Perreta i Carla Mosera. To nowoczesne budownictwo, ale nie awangardowe. Jego spokojne formy, nawiązujące do klasycznych wzorców, zyskały powszechne uznanie. Architekt, korzystając z dostępnych mu technik projektowych i konstrukcyjnych, nadał swoim dziełom dyskretny ton z epoki, inspirowany renesansem.