Andrzej Dorobis urodził się 23 listopada 1815 roku w Żbikowie w rodzinie zubożałej szlachty. Po ukończeniu szkoły podstawowej i średniej w Szumowie i Łomży wstąpił do Zgromadzenia Misji. W latach 1832-1837 studiował filozofię i teologię w Seminarium Wincentyńskim w Warszawie. Zaraz po ukończeniu studiów – jeszcze przed święceniami kapłańskimi w Grabowie w 1838 r. – zaproponowano mu posadę nauczyciela w Seminarium Diecezjalnym w Płocku (1837). Później był wykładowcą w Lublinie (1838-1841 i 1844-1847) oraz we Włocławku. W 1851 został mianowany proboszczem parafii św. Krzyża w Warszawie. Został także mianowany Wizytatorem Polskiej Prowincji Wincentyńskiej i dyrektorem zarówno Warszawskiej Prowincji Sióstr Szarytek, jak i Zakonu Wizytek B.M.V. Funkcje te sprawował przez dziesięć lat, podczas których założył Stowarzyszenie Pań Miłosierdzia przy kościele Świętego Krzyża i ściśle współpracował z Towarzystwem Dobroczynności. Był także przewodniczącym komitetu budowy kościoła Wszystkich Świętych w Warszawie. W 1863 roku ks. Dorobis przeniósł się do Płocka, gdzie wykładał w miejscowym seminarium diecezjalnym. W 1864 roku polska prowincja Zgromadzenia Misji została rozwiązana przez władze rosyjskie. Ks. Dorobis objął parafię Zaduszniki (1864-1873), gdzie całą swoją energię poświęcił budowie nowego kościoła. Zanim jednak budowa została ukończona, na zaproszenie biskupa Piotra P. Wierzbowskiego wyjechał do Sejn. Tam został awansowany do stopnia prałata archidiakona i dziekana kapituły. Pełnił także funkcję sędziego na posiedzeniach sądu prosynodalnego. Zmarł w Sejnach 8 maja 1883 roku w wieku 68 lat.