Celem tego artykułu jest przybliżenie sylwetki s. Zofii Izabelii Łuszkiewicz. Pochodziła z rodziny inteligenckiej, związanej z Uniwersytetem Jagiellońskim. Po ukończeniu studiów na UJ, w 1923 roku wstąpiła do Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo. Formację początkową odbywała we Lwowie i w Paryżu. We Francji podjęła również naukę w wyższej szkole pielęgniarstwa. Gdy powróciła do kraju skierowano ją do pracy w szpitalu powszechnym we Lwowie. Pracowała tam jako pielęgniarka, a następnie jako dyrektorka szkoły pielęgniarskiej. Wykładała przedmioty zawodowe. Troszczyła się o wysoki poziom placówki utrzymując kontakty z wieloma ośrodkami pielęgniarstwa w Europie. Wiosną 1939 roku przebywała na wymianie naukowej w Nowym Jorku. Krótko przed wybuchem II wojny światowej powróciła do Lwowa. Będąc poszukiwana przez NKWD w przebraniu służącej udała się do Krakowa, a następnie do Zebrzydowic angażując się w pomaganie ludności cywilnej jak również w walkę niepodległościową. Brała czynny udział w ratowaniu ludności pochodzenia żydowskiego. Pod koniec okupacji pracowała jako pielęgniarka w rzeszowskim szpitalu. Współpracując z zaufanymi lekarzami prowadziła akcje pomocy partyzantom. Wspomagała działalność dobroczynną organizacji międzynarodowej UNRRA, będąc dla nich tłumaczką języka angielskiego. W 1947 roku ponownie wróciła do Zebrzydowic. 27 sierpnia 1948 roku w Wadowicach została aresztowana przez Służbę Bezpieczeństwa. Przez długi czas nie znano miejsca jej pobytu. Po dwuletnim śledztwie została początkowo skazana na karę śmierci, zamienioną na 15 lat więzienia. Pomimo bicia i maltretowania zachowała do końca niezłomną postawę. W czerwcu 1956 roku została wypuszczona na półroczny urlop zdrowotny. W grudniu 1956 dzięki staraniom bliskich została całkowicie uwolniona. Choroba poczyniła jednak ogromne spustoszenia i mimo starania siostry Izabelli nie udało się uratować. Zmarła 8 sierpnia 1957 roku. Pochowano ją na Cmentarzu Rakowickim w Grobowcu Sióstr Miłosierdzia.