Niniejszy artykuł przedstawia zagadnienie przekazu zakonnej tradycji o powstaniu szpitala Ducha Świętego w Rzymie, która zawarta jest w dziele Epitome Xenodochii renesansowego pisarza, Wojciecha Bazeusza, który swoją pracę wydał w Krakowie w 1570 r. Analiza treści dzieła dostarcza wartościowych informacji nie tyle o dziejach omawianego szpitala, ile o pamięci historycznej i charyzmacie polskich duchaków. Podstawowym problemem badawczym jest cel utożsamienia początków zakonu z założeniem szpitala Ducha Świętego w Rzymie w kontekście ewolucji charyzmatu zakonnego duchaków. W niniejszej pracy opis Wojciecha Bazeusza zestawiona została z innymi znanymi przekazami dotyczącymi omawianego zagadnienia. Porównany został także charyzmat Gwidona z Montpellier, założyciela duchaków z charyzmatem tego zakonu w epoce wczesnonowożytnej. Całość przeprowadzonych badań służyło odpowiedzi na pytanie skąd Bazeusz zaczerpnął przekazaną przez siebie wersję legendy oraz w jakim celu w określony sposób skonstruował swoją narrację. Praca w sposób możliwie kompletny odpowiada na powyższe pytania naświetlając jednocześnie ewolucję charyzmatu zakonnego duchaków w Europie od momentu założenia ich zakonu aż do czasów Soboru Trydenckiego.