Dzwony od wieków stanowią ważny element życia społeczności, a ich znaczenie symboliczne jest dobrze udokumentowane. W średniowieczu dzwony pełniły różnorodne funkcje sakralne, będąc integralną częścią akcji liturgicznej Kościoła. Historia dzwonów zaczyna się w starożytności, a początek ich obecności w Europie datuje się od VI i VII wieku. Dzwony zyskiwały imiona, co nadawało im symboliczne znaczenie. W Polsce pierwsze dzwony pojawiły się po wprowadzeniu chrześcijaństwa, choć najstarsze zachowane pochodzą dopiero z XIV wieku z powodu grabieży wojennych. Funkcje sakralne dzwonów w średniowieczu obejmowały m.in. dzwonienie podczas mszy świętej, ogłaszanie świąt, noszenie sakramentu, modlitwę Anioł Pański, oraz uczestnictwo w pogrzebach. Dzwony także nawoływały do modlitw o pokój i towarzyszyły pielgrzymom. W obchodach jubileuszu Roku Świętego 1500 dzwony pełniły szczególną rolę, a powstanie takiego dzwonu jak Tuba Dei w Toruniu było uznaniem tego wydarzenia. Dzwonnice, zwłaszcza w postaci wież, również miały głęboką symbolikę, utożsamiane z Matką Boską i Kościołem, oraz porównywane do kaznodziejów. Analiza funkcji sakralnych dzwonów w średniowieczu ukazuje ich istotny wpływ na przestrzeń sakralną i życie duchowe społeczności tego okresu. Temat ten wymaga dalszych badań, szczególnie w kontekście zanikającej obecności dzwonów w dzisiejszym krajobrazie dźwiękowym.