Do czasu reformy liturgii po Soborze Watykańskim II święta wielkanocne składały się z Triduum Sacrum, do którego wliczano dni od Wielkiego Czwartku do Wielkiej Soboty włącznie, z niedzieli Zmartwychwstania oraz oktawy paschalnej. Przygotowaniem był okres Męki Pańskiej, zaczynający się na dwa tygodnie przed Wielkanocą, a zwłaszcza pierwsze dni Wielkiego Tygodnia. Pobożność, a w dużej mierze także i liturgia. Niewiele zachowało się dokumentów, podających dokładnie przebieg tej liturgii, a te, które mamy, są na ogół późne i utrwalają punkt dojścia barokowej twórczości liturgicznej. Nie znaczy to wcale, że wszystkie elementy tej liturgii, które już dziś nie istnieją, zwłaszcza zaś te, które mają wręcz teatralny charakter, wprowadzone zostały dopiero w epoce baroku. W archiwum benedyktynek wileńskich (obecnie w Żarnowcu) znajduje się rękopis z 1807 roku nr F 12, zatytułowany: "Ceremoniarz obrządków kościelnych według reguły i zwyczaju zakonu ojca św. Benedykta, dla wielebnych panien zakonnych klasztoru nieświeskiego [...]". Rękopis ten, będący kopią starszego ceremoniarza, podaje całokształt praktyki liturgicznej klasztoru nieświeskiego, z dostosowaniem do miejscowych warunków przestrzennych, możliwości wspólnoty, potrzeb otoczenia, a nawet klimatu i związanych z nim plag lokalnych.