Najstarsza wzmianka o klasztorze dominikanów we Lwowie pochodzi z ok. 1370-1375 r. Kościół klasztorny dominikanów nosił imię Bożego Ciała, a jego ołtarz główny świętych Piotra i Pawła. Od lat 70. XIII w. stał się głównym ośrodkiem pobożności eucharystycznej, co zostało potwierdzone specjalnym nakazem odpustowym wydanym przez arcybiskupa Jakuba Strepę w 1394 r. i wzmocnionym szeregiem prywatnych fundacji z początku XV w. Kościół był ośrodkiem Bractwa Bożego Ciała, którego członkami byli głównie mieszczanie lwowscy. Do dobroczyńców świeckich należeli fundatorzy kaplic prywatnych Beńko z Żabokruków, szlachcic (1402) i Mikołaj Czech, kupiec lwowski (1406). Ten ostatni sfinansował zakup szeregu relikwii oraz pokrył większość kosztów budowy nowej nawy i krużganków. Ważną rolę w obrządku kultu u dominikanów odegrała kaplica świętego Michała Archanioła, mogąca poszczycić się własnymi odpustami i nadaniem nadanym przez Michała Kulikowskiego w 1411 roku. Pod koniec XIV w. kościół otrzymał alabastrowy wizerunek Matki Boskiej, zwany Jackową. W 1401 roku arcybiskup Strepa nadał mu specjalny przywilej odpustowy. Noszono go w procesjach Bożego Ciała, a od końca XV w. w procesjach różańcowych, jednak kult jackowskiego wizerunku NMP osiągnął swój szczyt dopiero pod koniec XVI w.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.