Zadaniem artykułu jest przybliżenie polityki migracyjnej realizowanej pomiędzy Unią Europejską a Królestwem Maroka. W artykule zaprezentowano genezę współpracy. Autorka skupiła uwagę na tematyce związanej z ograniczeniem nieuregulowanej migracji z krajów Afryki Subsaharyjskiej i Sahelu oraz na pogłębianiu współpracy i wynikających z niej zobowiązań i innych konsekwencji. W 2015 r. zewnętrzne granice Unii Europejskiej przekroczono nielegalnie prawie dwa miliony razy. W związku ze zniesieniem kontroli na granicach wewnętrznych między państwami członkowskimi Unii Europejskiej niezbędne jest prowadzenie efektywnych kontroli na granicach zewnętrznych oraz inwestowanie w ochronę granic w interesie wszystkich państw członkowskich. Nieustannie rosnąca nieuregulowana migracja z Afryki Subsaharyjskiej i Sahelu spowodowała, że Maroko stało się państwem tranzytowym, a polityka zarządzania granicami Unii Europejskiej musiała się zmienić. Trasa przez Półwysep Iberyjski była najpopularniejszym szlakiem prowadzącym do Europy w roku 2018. Migranci podróżowali drogą morską i lądową, próbując dostać się do hiszpańskich enklaw, stanowiących jedyne granice lądowe Unii Europejskiej w Afryce. Rosnąca liczba nielegalnych przekroczeń granic zintensyfikowała współpracę między Unią Europejską a państwami Maghrebu. Maroko utrzymuje najbardziej rozwinięte stosunki z Unią Europejską, która powzięła wiele inicjatyw w celu pogłębienia współpracy w obszarze partnerstwa. Współpraca ta obejmuje nie tylko zarządzanie granicami, ale również ochronę migrantów i ich praw.
