Przyjmuje się, że radykalne zmiany, jakie zaszły w językoznawstwie teoretycznym na przestrzeni ostatnich trzydziestu lat, doprowadziły do odrzucenia koncepcji języka postrzeganego wyłącznie jako samodzielnego i autonomicznego systemu znaków. Zestawiwszy tę koncepcję z głównymi XIX-wiecznymi podejściami do języka, stwierdzamy, że postulat autonomii zdaje się ustępować poglądowi, że język jest symbolem ludzkiego doświadczenia. Artykuł przedstawia zatem krótki, ale systematyczny przegląd historyczny projekcji językoznawstwa od motywacji poprzez arbitralność do motywacji od XIX wieku i identyfikuje niektóre praktyczne implikacje tej projekcji.