W artykule omówiono wykładniki językowe dialogów obecnych w publicystyce prasowej okresu I wojny światowej, na przykładzie artykułu „Będziemy żyli” anonimowego autora, który ukazał się w 93. numerze „Gońca Częstochowskiego” (22.04.1916 r.). Wśród wykładników dialogowości zaobserwowano: zaimek osobowy „my” w licznych, losowych formach, zaimek dzierżawczy „nasz”. Wykładniki te są językowo-stylistycznymi miarami dialogowości i jednocześnie wykładnikami perswazji językowej i środków wpływających na emocjonalną kolorystykę tekstu. Konieczność perswazji wobec odbiorców określonych poglądów uwarunkowanych wojną, zdecydowała o zastosowaniu tych, a nie innych wykładników. Dialog ma znaczenie w kontekście sytuacyjnym stworzonym przez wojnę i w kontekście społeczno-kulturowym, stanowi centrum służące perswazji, jest „narzędziem w rękach” perswazji.