Ekspresyjność języka jest jedną z najbardziej charakterystycznych cech polskiego języka potocznego. Jest często używana do wyrażenia wewnętrznych stanów nadawcy wiadomości. Nazywa czynności umysłowe, a także zewnętrzne cechy człowieka, takie jak wiek czy płeć. Przydomki i epitety są ściśle powiązane z przekazem emocji mówiącego skierowanych do adresata tych wyrażeń. Mogą umniejszać zalety danej osoby, a nawet się z niej śmiać. Chmielewska używa obu. Ich nadrzędną rolą jest ukazanie emocjonalnej postawy głównych bohaterów powieści w związku z formą postaci epizodycznych, które uchodzą za mniej miłe.