Księga Navis peregrinorum wydana przez o. Bertranda Zimolonga w 1938 r. stanowi cenne źródło do ukazania kontaktów Polski z Ziemią Świętą prze-łomu XVI i XVII w. Po raz pierwszy część listy pielgrzymów z Navis (do 1636 r.) zamieszczono na łamach kwartalnika „Diarium Terrae Sanctae”, który wychodził nakładem Kustodii Ziemi Świętej w latach 1908-1912. Na kartach Navis można odnaleźć informacje na temat blisko 3650 pielgrzymów. Spośród nich ok. 65 odnosi się do polskich pątników. Jednak, aby wykazać ich obecność w księdze, należy mieć na uwadze położenie historyczno-geograficzne Polski tego czasu. Index peregrinorum bywa niejednolity: przy niektórych nazwiskach pielgrzymów nie określono dokładnie regionu, z którego pochodzili lub uwzględniono tylko ich nazwiska albo podano błędne dane na temat ich pochodzenia. Co więcej, w liber można spotkać także informacje dotyczące dalszych losów pątników, a nawet określające ich zawód czy wyznanie. W oparciu o Navis peregirnorum nie sposób ustalić, ilu Polaków przybyło do Jerozolimy, gdyż zakonnicy franciszkańscy nie rejestrowali każdego pielgrzyma. W dowód tego autor artykułu sporządził wykaz polskich pątników, których nie uwzględniono w księdze.