W folklorze ustnym Podkarpacia w południowej Polsce występują dwa typy wizerunków Najświętszej Maryi Panny. Pojawia się ona w tradycyjnych podaniach albo jako zwykła kobieta, albo jako Matka Boża i Królowa Nieba i Ziemi. Takie przedstawienie Maryi ma swoje korzenie w apokryfach, gdzie niebiański wizerunek majestatycznej Matki Bożej uzupełnia się o ziemski obraz jako wyraźnie ludzkiej osobowości. Połączenie obu tych elementów przeniknęło z apokryfów do kazań i pieśni kościelnych, a stamtąd, jako materiał wielu legend, do popularnych pieśni upamiętniających kościelne święta i do folkloru. W większości tekstów folklorystycznych Maryja jest przedstawiana jako zwykła kobieta, której życie i wszystkie jego szczegóły są dobrze znane narratorowi (odnosi się on do krajobrazu, klimatu, budownictwa, ubioru, rodzaju pracy itp., jakby sam je znał z pierwszej ręki). Takie opisy odnoszą się prawie zawsze do Jej życia na ziemi od momentu narodzin aż do wniebowstąpienia, czyli czasu, gdy była przede wszystkim matką i gospodynią domową, rzadziej używany jest obraz domowy w związku z Jej wizytami na ziemi, gdy przybiera postać zwykłej kobiety, aby wystawić ludzi na próbę. Jako odwiedzająca z Nieba przychodzi, aby napominać, udzielać wskazówek lub ostrzegać przed zbliżającą się karą. Niebiański wizerunek Maryi częściowo jest wzorowany na nauczaniu Kościoła, ikonografii i ludowych przedstawieniach ziemskich władców i ich świty. Oba style opisu, ziemski i majestatyczny, często współistnieją w tym samym tekście. Nie wykluczają się one nawzajem: z reguły przejście od jednego do drugiego i odpowiednie związanie obu poziomów rzeczywistości następuje w momencie osiągnięcia kulminacji fabuły.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.