Katedra pod wezwaniem św. Stanisława w Łodzi została zbudowana w stylu neogotyckim. Jest to budowla orientowana, wzniesiona na rzucie krzyża łacińskiego, z cegły jako materiału i piaskowca na kolumny. Budowę kościoła rozpoczęto w 1901 roku i trwała – z przerwami – do 22 grudnia 1912 roku, kiedy to ks. Karol Szmidel dokonał jego konsekracji. Do ukończenia pozostała wieża, która została wzniesiona w latach 1912-1916, natomiast iglicę ukończono w 1927 roku. Budynek jest bazyliką trójnawową, zwieńczoną od strony zachodniej wysoką wieżą. Na skrzyżowaniu nawy głównej z transeptem znajduje się niewielka, smukła dzwonnica. Od początku postanowiono, że kościół zostanie oddany pod patronat św. Stanisława Kostki. Następnie, wraz z utworzeniem diecezji łódzkiej, 10 grudnia 1920 r. kościół wzniesiono jako katedrę. Autorem projektu kościoła był pochodzący z Berlina przedsiębiorca Zellman. Choć opracował pierwszy projekt, który później uległ zasadniczym zmianom, rola Zellmana była skromna. Podobnie jak łódzkiej firmy Zarske i Wende, której jedyną zasługą była zmiana projektu Zellmana według wytycznych S. Odrzywolskiego i J. Dziekońskiego, gdyż wobec jej braku kompetencji kierownictwo kościelne podziękowało jej za pierwszy etap budowy. Ostateczny kształt kościoła nadali niewątpliwie polscy architekci Dziekoński i Odrzywolski. Dzięki swemu autorytetowi i wpływom skłoniły wykonawcę robót do wyboru realizacji projektu Zellmana, poprawionego i poprawionego przez tych dwóch architektów. Zmieniły one nieco kształt i proporcje kościoła. Architekt Zygfryd Stem był osobą, która podjęła się najważniejszych prac nad nadaniem kościołowi ostatecznego wyglądu. Podczas gdy Dziekoński i Odrzywolski kształtowali jego wygląd zewnętrzny), Stern zaprojektował wygląd wnętrza, realizowany pod jego kierunkiem przez różne firmy budowlane. Większość detali została zaprojektowana przez Sterna.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.