Próby inwentaryzacji zabytków epigrafiki w Polsce sięgają roku 1655, jeżeli pominiemy wcześniejszą 70 lat działalność Bartosza Paprockiego, wykorzystującego zabytki epigraficzne jako materiał źródłowy w pracach genealogiczno-heraldycznych. Miejsce inskrypcji jako integralnej części dziel sztuki nie uszło także uwadze historyków sztuki i kultury. Liczne monografie dotyczące poszczególnych zabytków lub ich zespołów uwzględniają inskrypcje — zawsze jednak na miarę potrzeb własnego warsztatu naukowego, przyznającego epigrafice wartość najpewniejszej ilustracji źródłowej. Najczęściej jest to odczytanie jej treści i umiejętna jej wykładnia krytyczna. Wspomniane wyżej uwagi dotyczą zarówno monografii zespołów zabytkowych, jak i poszczególnych obiektów.
Plonem poszukiwań epigraficznych jest zebranie w niniejszym opracowaniu dwustu inskrypcji. Inwentaryzację inskrypcji z obszaru Krakowa rozpoczęto od Kazimierza i Stradomia. Prace wykonywano realizując ogólnopolsiki program inwentaryzacji zabytków epigraficznych, a plonem ich jest obecny zeszyt obejmujący teren w granicach od wzgórza wawelskiego aż po koryto rzeki Wisły i dalej, dawną wschodnią granicą katastralną miasta Kazimierza i przedmieścia Stradom a więc w obszarze katastralnym dawnego Kazimierza i Stradomia. Większość zabytków Kazimierza i Stradomia na których znajdują się inskrypcje zawarte w niniejszym tomie zostały opracowane pod kątem ich wartości artystycznych jako zabytki sztuki w pracy: "Katalog Zabytków Sztuki w Polsce", tom IV, część IV "Kazimierz i Stradom", pod redakcją Izabelli Rejduch--Samkowej i Jana Samka, Warszawa 1987.