Podstawowe pojęcia i cechy średniowiecznej koncepcji władcy chrześcijańskiego powstały w czasach wzorowego władcy Karola Wielkiego (niektóre z nich powstały wcześniej, w czasach Merowingów). Koncepcja zwana „karolińską” lub „karolińsko-osmańską” wiązała ściśle władzę królewską ze sferą Sacrum. Skoncentrowany na Chrystusie jako Boski Władca wywodził od Niego święty charakter władzy i jej miejsca oraz prerogatywy kościelne otrzymywane wraz z namaszczeniem króla podczas koronacji. Takie ściśle sakralne traktowanie władzy królewskiej jak podają najstarsze źródła przybyły do Polski wraz z koroną w pierwszej połowie XI w. Nie zapuściła ona jednak korzeni ze względu na krótki okres istnienia pierwszej monarchii. W okresie zaborów feudalnych nie porzucono całkowicie pomysłu łączenia władcy z Sacrum. Ponownie wykorzystano ideologię karolińsko-ottońską po odrodzeniu monarchii w XIV i XV w., podjęto próbę stworzenia kultów dynastycznych m.in. wokół osoby „błogosławionego” Bolesława Chrobrego. Król w odrodzonej monarchii – która była monarchią klasową – nie miał takiej pozycji jak za czasów Bolesława. Szlachta zwiększyła swoje wpływy na sprawowanie rządów w kraju (w tym na prawo wyborcze), a koncepcja Corona Regni, oddzielająca prawa królewskie od praw koronnych, stała się prawem panującym i modelem rządów w Polsce. Zmiany spowodowały zasadniczą modyfikację idei karolińskiej: charakter Sacrum nadano instytucji monarchii, a nie jej depozytariuszowi.