W latach 80. w Polsce nastąpił niezwykły rozwój budowy kościołów, której wynikiem było powstanie ponad 1500 nowych obiektów sakralnych. Ten fenomen był wyjątkowy na skalę światową, podobnie jak zaangażowanie społeczeństwa w te projekty, które często miały także wymiar polityczny. Budowa kościołów, zwłaszcza takich jak kościoły strzechowe, stała się formą protestu społecznego, szczególnie zrozumiałą dla tych, którzy przeżyli komunizm. Było to wyrazem ekscytacji związanym z tworzeniem czegoś, co wcześniej było zakazane. W analizie przeprowadzonej w artykule przeanalizowano kilkadziesiąt „awangardowych” kościołów zbudowanych w tamtym okresie, koncentrując się głównie na tych wpisujących się w nurt postmodernistyczny. Polska architektura tego okresu, chociaż różniła się od zachodnich trendów postmodernistycznych, była świadkiem radykalnych zmian estetycznych i intelektualnych. Postmodernizm w architekturze Polski stał się sposobem sprzeciwu wobec abstrakcyjnych form przestrzeni związanych z totalitaryzmem. Chociaż bunt nie był powszechny, wywarł znaczny wpływ jako wyzwanie intelektualne. W dziełach architektonicznych tego okresu widoczne są różnorodne wpływy, w tym surrealistyczne kontynuacje rewolucji Dadaistycznej, a także neoromantyczne dążenia do autonomii stylistycznej w tradycji narodowej. Mimo że architektura starająca się podążać za postmodernizmem nie była liczna ani imponująco duża, jej dzieła dobrze ilustrują główne przesłanie tego nurtu i posiadają wyraźnie awangardowy charakter.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.