Architektura polska XIX wieku nie może poszczycić się znaczącymi osiągnięciami na polu teoretycznym. Od połowy tego stulecia obowiązywała zasada czystości stylistycznej, szczególnie przestrzegana w architekturze sakralnej. W obszarze ideologii uwidoczniła się tendencja do podkreślania związków z lokalnym dziedzictwem architektonicznym. Najwyraźniejszym tego przejawem był ceglany neogotyk (konstrukcja muszlowa), który spotykamy pod nazwą stylu wiślano-bałtyckiego. Wszystko to opierało się na ogólnoeuropejskim myśleniu estetycznym, które dotarło do nas przede wszystkim za pośrednictwem wpływów niemieckich, a postulaty dotyczące „archeologii sztuki i krytyki naukowej” uzupełniały podstawowy kanon dojrzałego historyzmu. Autor pragnie zwrócić uwagę na ich występowanie w odpowiedniej literaturze i publicystyce polskojęzycznej w ciągu półwiecza poprzedzającego I wojnę światową, dziś terminów tych nie spotyka się już w opracowaniach z zakresu historii architektury. A jednak wydaje się, że odegrały wówczas ważną rolę – zwłaszcza w procesie kształtowania założeń architektury narodowej. Jednak poznanie całego znaczenia terminów „archeologia sztuki i krytyka naukowa” wymaga dokładnych badań ewolucji nauk estetycznych w głównych ośrodkach europejskich w XIX wieku.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.