Praca stanowi próbę nowego spojrzenia na postać św. Chrystiana (ok. 1170-1245), mnicha cystersa. Jest też polemiką ze stereotypami, które przedostały się do wydawanej w Rzymie "Bibliotheca Sanctorum" na podstawie publikacji uczonych niemieckich. Chrystian niemal na pewno urodził się w Chociwlu na Pomorzu na długo przed niemiecką kolonizacją tych terenów. Pochodził ze szlacheckiego rodu pomorskiego. Ważnymi miejscami w jego karierze zakonnej były pomorskie i polskie klasztory cystersów w Kołbaczu, Oliwie, Łeknie i Lądzie. Był członkiem, a później kierownikiem polskiego zespołu misyjnego w Prusach. Jako biskup utrzymywał bliskie stosunki z biskupami i książętami polskimi, w związku z tym jego polska tożsamość nie podlega dyskusji. Artykuł obszernie ukazuje konflikt Chrystiana z Zakonem Krzyżackim w sprawie jego urzędu biskupa misyjnego. Jako biskup próbował założyć klasztor cystersów w Prusach, lecz jego wysiłki nie powiodły się. Kiedy Krzyżacy stanęli po stronie cesarza, Chrystian znalazł przychylność w oczach papieża Innocentego IV, który mianował go arcybiskupem Prus na soborze lyońskim w 1245 roku (Chrystian brał udział w obradach tego soboru). Niestety, zmarł w Marburgu 4 grudnia 1245 roku, w drodze do domu. Podejrzenia, że został otruty, nie zostały obalone. Rozwojowi jego kultu,Oprócz sprzeciwu Krzyżaków, przeszkodził brak pewności co do jego pochówku. Według jednej wersji został pochowany w katedrze Santyr, spalonej przez krzyżaków tefeutońskich, drugi umiejscowił jego grób w Marburgu. Ale ani w jednym, ani w drugim miejscu nie udało się znaleźć grobu. Wreszcie, wbrew opiniom wielu uczonych, istnieją wystarczające dowody na to, że Chrystian rzeczywiście pozostawił pewne własne pisma.