Praca stanowi próbę nowego spojrzenia na postać św. Chrystiana (ok. 1170-1245), mnicha cystersa. Jest też polemiką ze stereotypami, które przedostały się do wydawanej w Rzymie "Bibliotheca Sanctorum" na podstawie publikacji uczonych niemieckich. Chrystian niemal na pewno urodził się w Chociwlu na Pomorzu na długo przed niemiecką kolonizacją tych terenów. Pochodził ze szlacheckiego rodu pomorskiego. Ważnymi miejscami w jego karierze zakonnej były pomorskie i polskie klasztory cystersów w Kołbaczu, Oliwie, Łeknie i Lądzie. Był członkiem, a później kierownikiem polskiego zespołu misyjnego w Prusach. Jako biskup utrzymywał bliskie stosunki z biskupami i książętami polskimi, w związku z tym jego polska tożsamość nie podlega dyskusji. Artykuł obszernie ukazuje konflikt Chrystiana z Zakonem Krzyżackim w sprawie jego urzędu biskupa misyjnego. Jako biskup próbował założyć klasztor cystersów w Prusach, lecz jego wysiłki nie powiodły się. Kiedy Krzyżacy stanęli po stronie cesarza, Chrystian znalazł przychylność w oczach papieża Innocentego IV, który mianował go arcybiskupem Prus na soborze lyońskim w 1245 roku (Chrystian brał udział w obradach tego soboru). Niestety, zmarł w Marburgu 4 grudnia 1245 roku, w drodze do domu. Podejrzenia, że został otruty, nie zostały obalone. Rozwojowi jego kultu,Oprócz sprzeciwu Krzyżaków, przeszkodził brak pewności co do jego pochówku. Według jednej wersji został pochowany w katedrze Santyr, spalonej przez krzyżaków tefeutońskich, drugi umiejscowił jego grób w Marburgu. Ale ani w jednym, ani w drugim miejscu nie udało się znaleźć grobu. Wreszcie, wbrew opiniom wielu uczonych, istnieją wystarczające dowody na to, że Chrystian rzeczywiście pozostawił pewne własne pisma.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.