W XVIII w. dekanat mościcki należał do średniej wielkości dekanatów unickiej eparchii przemyskiej. Obejmował obszar 18 km2, co nie odbiegało od przeciętnego dekanatu. W jego skład wchodziło 48 wsi zgrupowanych w 37 parafiach. Terytorium zamieszkiwało ok. 27 tys. osób, z czego 59,3% stanowili katolicy obrządku bizantyjskiego. Tylko 15,6% ogółu ludności mieszkało w trzech miastach (Husakowo, Krukienice i Mościska), co świadczy o umiarkowanej urbanizacji tego obszaru. Centrum życia religijnego stanowiły cerkwie prawosławne. Fundowali je prawdopodobnie wszyscy wierni. Jednak cerkiew w Krukienicach została ufundowana kosztem miejscowego obywatela, niejakiego Szwedzika. Natomiast cerkiew w Mościskach została zbudowana w 1611 r., po podpisaniu 12 stycznia 1604 r. przez Jana Szczęsnego Herburta, starostę wichońskiego i mościskiego, pozwolenia na budowę. Stan cerkwi miejskich w 1769 r. skłonił wizytatora do uwag. Zauważył on, że najważniejszych napraw wymagała cerkiew w Husakowie, a zwłaszcza dolna w Krukienicach. Mniejszym wysiłkiem wiernych należało odnowić górną cerkiew w Krukienicach i Mościskach. Zaniedbywanie cerkwi przez parafian nie było przypadkowe, dlatego w dolnej części Krukienic zmusiło to dziekana do wydania w 1773 r. zakazu, który okazał się skuteczny, gdyż rok później budynek został wreszcie należycie wyremontowany. Na uposażenie parafii miejskich w dekanacie mościckim składały się zazwyczaj różne dochody kościelne. Papieże z Husakowa i dwóch części Krukienic posiadali po ćwierci łanów pszenicy, a z Mościsk po dwie ćwierci. W drugiej połowie XVIII w. parafie miejskie dekanatu mościskiego nie różniły się znacząco od ośrodków duszpasterskich położonych na sąsiedniej wsi. Mając stosunkowo niewielki areał rolny i zapewniając beneficjentom umiarkowane dochody - należały do przeciętnych parafii. Podobnie ich księża nigdy nie byli przedstawiani jako postacie wybitne czy prowadzące naganny tryb życia. Miejskie parafie gwemoratu były więc typowymi wspólnotami unickimi we wschodniej części eparchii przemyskiej.