Ze względu na regulamin zakonu i specyfikę duchową Zakonu Kapucynów, członkowie lubelskiego klasztoru kapucynów zobowiązani byli do prowadzenia czynnego apostolstwa. Klasztor nie miał obowiązku administrowania parafią i w tym sensie nie był zobowiązany do zapewnienia stałej opieki duszpasterskiej. Mimo to zakonnicy stale pomagali duchowieństwu diecezjalnemu w opiece duszpasterskiej – nawet gdy było ich bardzo niewielu. Często brali udział m.in. w szczególnych działaniach duszpasterskich (odpusty, rekolekcje) – także o zasięgu ogólnodiecezjalnym (misje w latach rocznicowych). Wypracowali także unikalne dla siebie formy szczególnej opieki duszpasterskiej. Opiekowali się duszpastersko więźniami lubelskich więzień oraz chorymi przebywającymi w tamtejszych szpitalach (szczególnie aktywni byli w czasie wielkich epidemii). Kapucyni lubelscy pełnili posługę apostolską do kasaty klasztoru w listopadzie 1864 roku. Swoją ofiarną pracą jako kaznodzieje, spowiednicy i animatorzy życia duchowego zdobyli duże uznanie wśród duchowieństwa i wiernych Lublina i okolic.