Od czasów Karola Wielkiego za jedynie uprawnionego do prowadzenia akcji misyjnej i kościelno-organizacyjnej na terenie Europy środkowo-wschodniej uważał się Kościół niemiecki. Jednak jego działalność misyjna uzależniała politycznie od Niemców ludy schrystianizowane i narzucała niemieckie pośrednictwo między ludy pozyskane dla wiary a Stolicę Piotrową. Pierwsi Piastowie podejmując dzieło misyjne dali dowód pełnego zrozumienia zasady, że do głównych atrybutów samodzielnego władcy chrześcijańskiego należy szerzenie i umacnianie wiary nie tylko na ziemiach bezpośrednio mu podległych, ale i poza ich granicami. Przedmiotem niniejszego artykułu jest próba przedstawienia form działalności misyjnej w latach 985-1025 prowadzonej przez św. Wojciecha, św. Brunona i św. Świerada na ziemiach słowiańskich po obu stronach Karpat.