Artykuł powstał na podstawie Kroniki Sióstr Bernardynek z Lublina, przechowywanej w Bibliotece Wyższego Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Kronika została przywieziona do Sandomierza w 1912 r. przez regenta seminarium, księdza Kubickiego. Przekazała mu ją Klara Gano, ostatnia przełożona klasztoru bernardynek w Lublinie. Prace nad historią klasztoru rozpoczęto w drugiej połowie XVIII w., a zakończono w latach następnych, kiedy to dodano najważniejsze wydarzenia. W ten sposób powstało dzieło o dziejach klasztoru od jego początków w 1618 roku do likwidacji, która nastąpiła około 1885 roku.
Fundatorami klasztoru byli Marcin Sienieński z żoną oraz Piotr Czerny. Przekazali oni zakonnicom dwa domy, drewnianą kaplicę, a w Rozkopaczôw kawałek ziemi na ich potrzeby. Klasztor powstał na miejscu dawnej wspólnoty zakonnej tercjarek bernardyńskich, istniejącej przed 1535 r. i do pożaru w 1580 roku.
Budowa kościoła św. Piotra została rozpoczęta w 1636 roku przez siostrę przełożoną Mariannę Kochanowską, a jego konsekracja miała miejsce w 1658 roku. W kolejnych latach upiększano wnętrze kościoła i przeprowadzano dalsze remonty. W 1768 r. pożar spowodował tak rozległe zniszczenia, że pierwszą mszę można było odprawić dopiero w 1780 r., po odbudowie kościoła. Kolejna kompleksowa renowacja miała miejsce w latach 1873-1875.
Budynki klasztorne pierwotnie składały się z dwóch domów, które były powiększane i modernizowane w trakcie istnienia wspólnoty klasztornej. Zakonnice posiadały grunty w Rozkopaczowie, Bystrzejowicach i Oleśnikach, które użytkowały lub dzierżawiły. Nieruchomości te były przedmiotem postępowań sądowych wszczynanych przez osoby chcące odebrać zakonnicom ich własność. Wyroki zapadające w tych procesach były na ogół korzystne dla zakonnic, z wyjątkiem prawa supresyjnego, które prowadziło do przejęcia majątku przez Skarb Państwa.
Klasztorem założycielskim klasztoru lubelskiego był klasztor bernardynek św. Agnieszki w Krakowie. Na czele zgromadzenia stała siostra przełożona wybierana co trzy lata. Kronika odnotowuje 81 wyborów. U jej boku znajdowali się przedstawiciele zakonni, z których najważniejszymi byli jej asystent - wikariusz, następnie mistrzyni życia duchowego, mistrzyni świeckich dziewcząt, portier, zakrystian i siostra odpowiedzialna za refektarz lub szatnie. W ciągu 267 lat istnienia klasztoru mieszkało w nim 181 nowicjuszek i mniszek. Przedział wiekowy nowicjuszek wynosił od 17 lat i 10 miesięcy do 26 lat i 7 miesięcy, co daje średnio 21 lat i 2 miesiące w badanym okresie. Średnia długość życia zakonnic wynosiła 56 lat i 4 miesiące, czyli 34 lata i 8 miesięcy w klasztorze.
Kronika jest cennym źródłem informacji o dziejach bernardynek w Lublinie. Zapoczątkowane na ten temat dyskusje zaowocują zapewne dalszymi badaniami i pracami nad dziejami tego zgromadzenia.