Emigracja polska na Węgry w okresie międzywojennym nie była liczna (od 10 do 20 tys. osób), ale odegrała ważną rolę ze względu na historyczne więzi między obydwoma narodami. Składała się z emigrantów zarobkowych, w większości pochodzących z Małopolski (Podkarpacie) oraz emigrantów politycznych z byłej Polski Rosyjskiej i z czasów I wojny światowej. Polacy prowadzili działalność społeczną i kulturalną w ramach licznych organizacji. Do najważniejszych z nich należały: Związek Bractwa (1874), Związek Robotniczy „Siła” (1891), Związek Chrześcijańsko-Polski na Węgrzech „Przyjaźń” (1848), „Jutrzenka” (1912), Komunistyczna Partia Robotników Polskich (1919), Związek Polski na Węgrzech (1921), Związek Robotników Polskich (1929). Ważną rolę odegrały szkoły polskie, organizowane od 1922 r. – przede wszystkim przez polskie siostry elżbietanki. Korekty z języka polskiego wykonywano na uniwersytecie, w technikum i liceum w Budapeszcie oraz na uniwersytecie w Debreczynie. Funkcję syntetyzującą pełniły także działania podejmowane z okazji różnych rocznic, rocznic i świąt państwowych. Dla Polaków mieszkających na Węgrzech istotne znaczenie miała działalność instytucji kościelnych. Skupiały się one wokół polskiego kościoła wybudowanego w Budapeszcie w 1930 roku staraniem zasłużonego księdza Wincentego Daneka. Znaczący był także wkład sióstr elżbietanek i klasztoru Paulinów w Budapeszcie. Wysiłki duchowieństwa polskiego na Węgrzech wspierał polski rząd oraz dobroczyńca polskich emigrantów, kardynał A. Hlond.